اولین غزل
من شاعر نیستم. حس میکنم هیچ استعدادی هم در زمینه شعر و شاعری یا ندارم و یا اگر هم داشته باشم، هنوز اونقدر مسئله و دغدغه من نشده که پیگیرش بشم. منتها با توجه به اینکه تو خونه ما همیشه شعر جریان داشته و همچنین رشته تحصیلی من توی دبیرستان، ادبیات و علوم انسانی بوده، من هم دوست داشتم تجربه کنم شعر گفتن رو. اواخر دهه ۸۰ بود که بعد از اینکه یک دور کامل دیوان حافظ رو خوندم، شعر زیر رو با همه اشکالاتش توی اواخر شب تا ابتدای صبح گفتم و این شد اولین غزل من:
اسم این غزل رو گذاشته بودم «طوفان ماه در قلب من»
ماه من هفت آسمان را نور باران میکند
تک گل من عالمی را چون گلستان میکند
بوی جوی مولیان از دامنش آید همی
او زمستان را برایم نو بهاران میکند
یاد یار مهربانم بس که در جان من است
یاد او در قلب من"غوغا" و طوفان میکند
«می نماید عکس می در رنگ روی مهوشش»
ابروانش دردها را خوب درمان میکند
چشم مستش طعنه بر چشمان حوری میزند
زلف پیچانش همه عالم پریشان میکند
گرچه در اخلاص و ایمان نگارم نیست شک
با نگاهش رخنه هم در دین و ایمان میکند
تا که دورم من از او همچون گلی پژمرده ام
آن لب و لبخند او دل را چراغان میکند
من کفی از خاک پایش را به جانم میخرم
جان من را خاک پای او خروشان میکند
هرچه گفتم از کمالش بارها کم گفته ام
شعر من هرچه کمال اوست نقصان میکند
